Ik zie mezelf als een puur persoon die haar kwetsbaarheid en krachten laat zien. Online en in het echte leven probeer ik eerlijk te zijn, altijd met liefde, en luister ik naar anderen om van betekenis te zijn. Daar ben ik trots op, want dat is niet vanzelf gekomen.
Maar. Ja. Eerlijk is eerlijk, ook ik creëer af en toe dat perfecte plaatje.
Neem mijn kinderen. Als ze in de tuin ruzie maken met keihard gegil en gehuil, fluister ik hard met zo’n sissende Z dat ZZZE NU naar binnen moeten komen.
Ook ik maak zes keer een nieuwe foto met een vriendin voordat ik de meest perfecte op sociale media zet.
Ik luister geduldig naar mijn buurvrouw terwijl ik mijn man net nog geïrriteerd aangaf dat hij zijn verhaal korter moest maken omdat ik zo moe was.
Waarom doe ik dit? Waarom wil ik toch af en toe dat perfecte plaatje creëren voor de ander?
Want is het echt zo erg als de buren zien dat mijn kinderen soms onhandelbaar zijn? En waarom mag niemand me lelijk zien op een foto? Voor wie wil ik blijkbaar altijd mooi zijn? En waarom geef ik niet vriendelijk mijn grens aan bij mijn man en reageer ik geïrriteerd naar de buurvrouw.
Als ik hier goed over nadenk slaat het eigenlijk nergens op. Want ik weet zeker dat wanneer de buren mijn kinderen horen ruzie maken, ze denken: "Oh fijn, bij hen gebeurt het ook."
En dat als ik een keer een minder mooie foto van mezelf plaats, de ander denkt: "Oh gelukkig, ze heeft niet altijd alleen maar good hair days."
Of wanneer de buurvrouw aanbelt, gewoon aangeef dat ik net bezig was mijn man af te snauwen omdat ik zo moe was. Waarschijnlijk zal ze dan haar verhaal niet vertellen, maar mij een knuffel geven en me terugsturen naar mijn man om mijn excuses aan te bieden. Want ze herkent zichzelf in mij.
En ga zo maar door.
Hoe heerlijk vind ik het zelf als ik zie dat er in een huis geleefd wordt en er overal speelgoed rondslingert als ik binnenstap. Rommel in huis bij een ander: Hoera! Of hoe fijn vind ik het als iemand me gewoon vertelt dat ze geen hooikoortsogen heeft, maar net een flinke ruzie met haar puberende zoon heeft gehad.
Want ik geloof dat uiteindelijk, lieve mensen, het onze kwetsbaarheid, onze liefde, onze puurheid is wat daadwerkelijk verbindt. En niet de onechte inhoudsloze "perfecte" plaatjes.
Liefs Annelies
P.S. Hierbij meteen mijn eerste terugval: een bijna perfecte foto van mijzelf, gemaakt door wel een perfecte fotograaf L-ens Fotografie
Reactie plaatsen
Reacties