Orvelte, je betovert me.
Ik parkeer de auto aan de rand van het Drentse dorpje Orvelte. Ik loop over de keien en hoor niets. Stilte. Rust. Ik haal diep adem en meteen voelt mijn lichaam zich hier thuis. Ik ontspan en wandel door.
Langs een theeschenkerij, een edelstenenwinkeltje, een oud-Hollands snoepwinkeltje, een schaapskooi. Hoge bomen. Oude boerderijen. IJspegels hingen de vorige keer als lange dunne kristallen aan de lage lange rieten daken.
Dit is de vierde keer dat ik door Orvelte heen wandel. Elke keer maar weer raakt het me hoe mooi het hier is. Ik voel de energie die er hangt. De energie van stilstand, van geborgenheid, van een schone natuur en van nog zoveel meer.
Oh.. kijk daar is ze weer. Het roodborstje. Misschien niet dezelfde als mijn vorige bezoeken, maar dat maakt niet uit. Ze laat zich elk bezoek weer even zien. De twee ezels staan trouwens ook weer gezellig samen te "chillen" in hun ruime weiland. Ik zie een aantal toeristen. Jonge gezinnen en oudere echtparen.
Ik mag hier werken. Ik interview een bewoner. Of een ondernemer. Een bestuurslid. Of een adviesraadslid. Ik schrijf een nieuwsbericht. Ik maak een gedichtje. Ik drink een biologisch kopje thee of eet een heerlijke pannenkoek. Of stiekem een wafel met warme kersen en slagroom.
Ik loop door de lage deuren in de monumentale boerderijen. Elke hal is anders. De kamers zijn zo mooi, zo sierlijk. Ik draai elke keer weer onhandig aan de ouderwetse deurknop om de deur te openen als ik een boerderij verlaat. Dit blijft, ook tijdens mijn vierde bezoek, een zenuwachtig moment. Misschien gaat het in de toekomst makkelijker.
Liefs
Reactie plaatsen
Reacties